Sve je više Evropljana koji tvrde da malo ili nikako ne pripadaju bilo kojoj religiji

U Italiji, koja se smatra kolijevkom katolicizma, samo 19 posto stanovništva ide na bogosluženja barem jedno sedmično, dok 31 posto uopće ne ide. To je trend koji već raste u nekim drugim evropskim državama.

To je slučaj među onima koji ne prihvataju organizovanu religiju, čak i u državama u kojima religija čini suštinu identiteta. Skandinavske zemlje i zemlje sjeverozapadne Evrope godinama su poznate po sekularizmu. Sada se i u Italiji, domovini katolicizma, stvari mijenjaju.

Vatikan se kao papin dom nalazi u samom centru Rima. Zato nije iznenađujuće da većina nominalno pripada crkvi, učestvujući u brojnim tradicionalnim običajima, ali je sve više onih koji su malo privrženi doktrini ili praksi religije.

Prema rezultatima istraživanja agencije za istraživanje javnog mnijenja Pew Research Center, 78 posto Italijana se izjašnjavaju kao katolici. Međutim, stvari se mijenjaju kada se stvari dublje pogledaju.

Prema Italijanskoj agenciji za statistiku (ISTAT), 19 posto posjećuje vjerske službe barem jednom sedmično, dok 31 posto uopće ne ide na vjerske službe. Stručnjaci smatraju da je pandemija koronavirusa značajno ubrzala odvajanje od katoličanstva u Italiji, a koje je počelo prije najmanje jedne generacije. To je trend zbog kojeg je crkva sve zabrinutija.

Velečasni Giovanni Mandozzi smatra da nije opravdanje to što se nedostatak vremena i želje da se prisustvuje službi navodi kao razlog za izostanak na službi. Poručio je da je to zastrašujuće. Uprkos pokušajima da ubijedi ljude da se vrate na bogosluženje, posjećenost je uvijek mala.

Mandozzi je primoran da propovijedi održava u prostoru nekadašnje mesnice, nakon što su dva zemljotresa u regiji Abruzzo 2009. oštetili crkvu u selu Isola. Mala posjećenost je potpun stran prizor starijima koji su navikli da crkve budu pune ljudi.

Brojni su razlozi zašto raste nedostatak vjerovanja. Sociologinja religije na Univerzitetskom koledžu London Nadia Beider je u izjavi za Euronews napomenula da nedostatak vjerskog angažmana dovodi do nedostatka pripadnosti i zbog napora koji je potreban za redovne vjerske dužnosti, kao što je odlazak u crkvu.

“Ubrzava se proces odvajanja od religije u kojoj su ljudi odgajani, dok je sve veći broj onih koji su odgajani bez religije”, ukazala je Beider.

No, dojam da su duhovnost i tradicija još uvijek u srži vjerovanja mnogih mladih Italijana.

Koliko su religiozni ostali Evropljani

Nije iznenađenje da u Evropi postoje velike varijacije u vjerskoj pripadnosti. Prema posljednjem istraživanju Pew Research Centera iz 2018., posljednjem ovakvom istraživanju, vjerovatnije je da su stanovnici centralne i istočne Evrope više religiozni u odnosu na stanovnike zapadne Evrope.

Da bi se kvalifikovali kao visoko religiozni, ispitanici su morali označiti barem dva kvadratića od sljedećih kriterija: prisustvovanje vjerskim službama barem jednom mjesečno, jednodnevna molitva, vjerovanje u Boga s apsolutnom sigurnošću ili da je religija vrlo važna.

U kategoriju visoko religioznih spada barem polovima odraslih u Grčkoj, dok je to u Danskoj, Švedskoj i Velikoj Britaniji slučaj tek kod svake jedne od 10 odraslih osoba.

Međutim, to ne znači da u zapadnoevropskim državama postoji niska vjerska opredijeljenost ili da su sve centralnoevropske i istočnoevropske zemlje na drugom kraju indeksa religioznosti. U Portugalu je 37 posto odraslih izrazito religiozno, dok je razina religioznosti u Češkoj i Estoniji slična onoj u Danskoj.

Prema istraživanju Svjetskog ekonomskog foruma (WEF) također iz 2018., mladi u dobi od 16 do 29 godina su u vrijeme istraživanja bili daleko manje religiozni od svojih starijih sunarodnjaka. Ovim istraživanjem je utvrđeno da su mladi u Češkoj najmanje religiozni u cijeloj Evropi. Njih 91 posto su kazali da nemaju religiju. Najmanje religiozni poslije mladih Čeha su mladi Estonci (80 posto), Šveđani (75 posto), Britanci (70 posto).

U 12 od 22 države koje su bile obuhvaćene WEF-ovim istraživanjem, više od polovine mladih tvrde da se ne identifikuju niti s jednom religijom.

Spomenutim istraživanjem Pew Research Centera je utvrđeno da se religija 30 godina nakon raspada Sovjetskog Saveza potvrdila kao važan dio individualnog i nacionalnog identiteta u državama u kojima su socijalistički režimi potiskivali religiju i promovisali ateizam.

To znači da su religija i nacionalni identitet često usko isprepleteni. U mnogim državama, među kojima su Rusija i Poljska, mnogi kažu da je biti pravoslavac ili katolik važno kako bi mogao biti “istinski Rus” ili “istinski Poljak”.

Sociologinja Beider smatra da, kako je kazala, univerzalna objašnjenja veze između pada religioznosti i modernosti pomažu da se objasni zašto se dešava sekularizacija. Pod modernošću podrazumijeva pomak ka sekularnom i racionalnom načinu razmišljanja, individualizaciju i samoaktuelizaciju. Napomenula je da je to slučaj u društvima u kojima se ljudi osjećaju sigurno.

Klix