Izraelski The Haaretz: Jevreji ne mogu dozvoliti da negatori genocida pobijede

Ester Solomon (Esther), jedna od urednica izraelskog lista The Haaretz, u autorskom tekstu “Jevreji ne mogu dopustiti da pobijede negatori genocida” osvrnula se na stanje u Bosni i Hercegovini.

Njen tekst prenosimo u cijelosti. 

– Nikada neću zaboraviti zahvalnost koju sam osjetio – rekao mi je Vanja.

On je bio jedno od djece evakuirane iz Sarajeva u autobuskim konvojima koje su organizirale međunarodne jevrejske humanitarne organizacije u vrijeme brutalne opsade bosanskih Srba tokom rata 1992-1995.

Uslovi u Sarajevu bili su tmurni: opsada, koju je karakterizirala očajna nestašica hrane, lijekova, vode i struje, trajala je 1.425 dana – najduža opsada glavnog grada u moderno vrijeme – i koštala je 5.400 civilnih života, uključujući 1.600 djece, a mnogu od njih su ubili snajperisti koji su se krili u visokim zgradama duž centralnog gradskog bulevara.

Hiljade žena i djece je evakuisano. Bosanski Srbi su odbili da dozvole njihovim muškim rođacima da odu.

Rat je bio ispunjen groznim događajima: osnivanjem logora za silovanja i koncentracionih logora, masovnim deportacijama, masovnim uništavanjem domova, sela i džamija, opsadom Sarajeva, te namjernim i sistematskim ubijanjem bošnjačkih (bosanskih muslimana) civila, posebno (ali ne samo) na području Srebrenice. Sve su počinile snage bosanskih Srba.

U BiH sada vlada strepnja i užasnutost

Masakr u Srebrenici u kojem je najmanje 8.000 bošnjačkih muškaraca i dječaka, odvojenih od svojih majki, supruga i sestara u sumornom procesu selekcije koji je sproveden u okviru onoga što je trebalo da bude “sigurno utočište” koje su UN odredile i branile, utvrđen je u poslijeratnom periodu suđenja pred Međunarodnim krivičnim sudom za bivšu Jugoslaviju i Međunarodnog suda pravde kao genocid. Ovo je i dalje najgori zločin nad civilima u Evropi od Holokausta.

Sada, samo četvrt stoljeća kasnije, u Bosni vlada strepnja, ako ne i užasnutost. Bosanski Srbi ponovo pričaju o secesiji, baš kao što su to činili 1990-ih, i ponovo pojačavaju antibošnjačko huškanje, baš kao i 90-ih.

Rat u Evropi, pokrenut rasističkim, iredentističkim hiper-nacionalizmom s divljim iskustvom i ravnodušnošću prema međunarodnim sporazumima, pomiješan s političkim i ekonomskim miješanjem Rusije i Kine: ovo sigurno zvuči kao da bi trebalo privući pažnju širom kontinenta i u Bijeloj kući.

Povlačenje protiv sveprisutnog poricanja genocida, ako ne i trijumfalizma, prijetnji multietničkoj državi s dugom historijom jevrejske kulture i okruženja još jedne od ranjivih nekršćanskih manjina u Evropi, čija je demonizacija ključna tema antisemitskih bijelih supremacista širom svijeta danas: ovo sigurno zvuče kao pitanja koja bi trebalo da privuku Jevreje i jevrejske zagovaračke grupe.

Ali čak i ova uzavrela pitanja se bore da dobiju pažnju koju zaslužuju, jer govorimo o Bosni i njenoj najizloženijoj zajednici: bosanskim muslimanima.

Bosna i Hercegovina, zemlja sa 3,2 miliona stanovnika na zapadnom Balkanu, uklesana između Hrvatske, Srbije i Crne Gore, jedna je od postkomunističkih država nasljednica Jugoslavije. Njen savremeni oblik, kojim upravlja tročlano predsjedništvo (Srbin, Bošnjak i Hrvat) podijeljeno u dva entiteta, ujedinjeno slabom federalnom vladom, rezultat je kompromisa postignutog u američkoj vojnoj bazi izvan Dejtona, Ohajo, 1995. godine kojim je okončan troipogodišnji rat koji je ostavio 100.000 mrtvih.

Ideja Velike Srbije

Sada, opstanak te nevjerovatne, nefunkcionalne Bosanske države, koja je ipak ključni zaštitnik prava i života onih svojih građana koji strahuju i od apatridije i od ponavljanja srpskih zločina, ili koji ne žele da budu apsorbirani u eksteritorijalne i često žestoko etnocentrične snove svojih komšija, pod najvećim je pritiskom s kojim se suočava od svog osnivanja.

Dejtonski mirovni proces je bio uspješan, kaže Vanja Filipović, evakuisana osoba koja je sada ambasador Bosne i Hercegovine u Velikoj Britaniji, koju sam upoznala u ambasadi u Londonu, “ali se nikada nije bavio nacionalističkom idejom Velike Srbije. On ju je suzbio neko vrijeme, ali duh je ponovo izašao iz boce.”

Bilo je i prije cikličnih kriza, ali ovoga puta kontekst je vrlo drugačiji i daleko zlokobniji. Interes međunarodne zajednice je drastično splasnuo, iako su njihovi predstavnici ključni zaštitni mehanizam ugrađen u poslijeratne institucije: od nadzora nad implementacijom mirovnih sporazuma, preko pravosuđa, do naoružanih mirovnih snaga.

Istovremeno, rukovodstvo bosanskih Srba pojačalo je napad na te institucije, kako bi gurnulo državu u sveobuhvatnu disfunkciju – uvod u zahtjeve za secesijom.

Tim napadima na međunarodni angažman u Bosni i srpskom separatizmu glasno aplaudira Kremlj, igrajući dugu igru geopolitike na Balkanu: intenziviranje njihove sfere uticaja i zatvaranje integracije regiona sa Zapadom, ne samo sa Evropskom unijom ili NATO. Filipović kaže da je to suprotno onome što Bosanci žele: “Mi pripadamo, kulturno i ekonomski, Zapadu. Tu je naša budućnost.”

Jedna opipljiva zabrinutost u Bosni je da će Rusija, zajedno s Kinom (veliki regionalni investitor sa vezama), sve više ukidati podršku Bosni u Vijeću sigurnosti UN-a, dok predsjednik Vladimir Putin vrši pritisak na EU da odustane od svog mirovnog mandata.

Dodik: “Putinov čovjek na Balkanu”

Najneposrednija prijetnja teritorijalnom i političkom integritetu Bosne danas dolazi iz unutrašnjosti zemlje: od rukovodstva jednog od njena dva konstitutivna entiteta, Republike Srpske.

Republiku Srpsku vodi Milorad Dodik, srpski ultranacionalista poznat kao “Putinov čovjek na Balkanu”. On je počinilac poricanja genocida koji Srebrenicu naziva “izmišljenim mitom” i “namještenom tragedijom” i koji je uveo zakon koji izbacuje iz upotrebe bilo kakve školske lektire u kojima se navodi da su Srbi počinili genocid i opsjedali Sarajevo jer, po njegovim riječima, “informacija nije tačna i neće biti predavana ovdje.”

Dodik je također autokrata koji napada LGBT i koji uživa u druženju sa suputnicima poput Viktora Orbana i francuskog ekstremno desničara Erika Zemura (Éric Zemmour). On je antimuslimanski demagog koji voli da tvrdi, bez činjenica, da Bošnjaci žele “muslimansku državu”. On je pod američkim sankcijama od 2017. godine zbog opstrukcije Dejtonskog mirovnog sporazuma, što nije naštetilo njegovoj moći, niti spremnosti američkih zvaničnika da mu izađu u susret.

Za većinu razumnih posmatrača jasno je da je Dodik centrifuga i za uništavanje na državnom nivou i za antimuslimanski govor mržnje na Balkanu. I tu dolazi do poricanja genocida.

– To je ciljana politička poruka koja ima za cilj stvaranje dalje podjele među zajednicama – kaže Filipović. Cilj nije ništa manje nego gašenje svake nade u zajedničkom društvu.

Istovremeno, čelnici Republike Srpske, poput predsjednice Željke Cvijanović, cinično, ako ne i zlonamjerno optužuju Bošnjake da odbijaju da idu dalje, da odbijaju da se uključe u “otvoreni dijalog”, istovremeno odbijajući direktno priznati da je bio genocid.

Bošnjaci su, kaže Filipović, uvijek tražili pravdu, a ne osvetu za zločine koji su nad njima počinjeni, “iako nikada nemate savršenu pravdu za te vrste zločina. Ali, u najmanju ruku, očekivali su da će lideri svih slojeva dozvoliti porodicama žrtava da oplakuju njihov gubitak i da im ukažu poštovanje.”

Dodik uživa u brisanju poda s ovim osnovnim očekivanjima. Njegovo stalno poricanje podsjeća na cunami antibošnjačke demonizacije koji je prethodio ratu. To ciljano huškanje stvorilo je klimu u kojoj su, na kraju, Srbi mogli pucati na svoje komšije i prijatelje Bošnjake.

Dodik i njemu slični osjećaju da danas pripada njima. Zastrašujući dio je to što je ovo nazadovanje prema ratnim separatističkim ciljevima bosanskih Srba – ali ovaj put, da se posao završi.

Paralele sa negiranjem holokausta

Uz kolone autobusa, među rijetkim ohrabrujućim epizodama bosanskog rata bilo su djela La Benevolencije.

La Benevolencija je bila dobrotvorna ruka bosanske jevrejske zajednice, koju su i same osnovale izbjeglice protjerane iz Španije 1492. godine, La Benevolencija je imala koristi od svog jedinstvenog položaja “neutralne stranke” za postavljanje narodnih kuhinja u Sarajevu, kao i apoteka, klinika, edukativnih kurseva i čak, kada su telefonske linije bile prekinute, dvosmjerna radio veza sa vanjskim svijetom, sve na nesektaškoj osnovi. Postala je jedna od najefikasnijih ratnih humanitarnih nevladinih organizacija u Bosni.

Ovi napori su izazvali naklonost prema jevrejskoj zajednici koja i danas postoji, kaže mi Jakob Finci putem e-pošte; bio je na čelu La Benevolencije tokom rata.

-Biti član jevrejske zajednice postala je gotovo privilegija. Jedna od posljedica je bio iznenađujući poslijeratni skok u članstvu, sa 150 djece iz jevrejsko-muslimanskih brakova koji su odlučili da se pridruže zajednici u gradu koji se nekada borio sa Solunom za titulu “Jerusalima Balkana”.

Ta veza između jevrejskog svijeta i Bosne se nastavila, ne samo u odnosu na genocid i poslijeratno poricanje. Filipović hvali koliko su bili glasni.

– Kada su se pojavile vijesti o (srpskim) koncentracionim logorima i genocidu u Srebrenici, mnoge jevrejske organizacije bile su povrijeđene i ljute – ispričao je on.

Za mnoge pojedince i jevrejske grupe, ta ogorčenost i užas su, s pravom, opstali, odbijajući usaglašene napore da se umanje, revidiraju ili potpuno negiraju ubistva, uprkos sveobuhvatnoj dokumentaciji i uspješnom procesuiranju počinitelja za ratne zločine. Paralele sa poricanjem holokausta se same pišu.

“Dvije strane istog novčića”

Dan sjećanja na Srebrenicu obilježava se 11. jula i u Ujedinjenom Kraljevstvu već postoji jaka tradicija učešća jevrejske zajednice. Poštovanje je recipročno: na Dan sjećanja na holokaust, Bosanci koji su preživjeli genocid pridružuju se jevrejskim komemoracijama.

Finci ističe da je nedavno donešeni zakon u Bosni koji zabranjuju poricanje genocida i veličanje ratnih zločinaca, dočekani s bijesom u Republici Srpskoj, podjednako odnosi i na poricanje holokausta. U širem smislu, Finci kaže da se jevrejska zajednica u Bosni bori protiv islamofobije ruku pod ruku sa suočavanjem s antisemitizmom: to su “dvije strane istog novčića”.

Ali ovaj narativ o neraskidivoj vezi solidarnosti nije sasvim univerzalan. Postoji više od nekolicine istaknutih jevrejskih ličnosti koje su javno odbile da genocid nazovu genocidom, od Efraima Zurofa iz Wiesenthal centra do naučnika holokausta Jehude Bauera (Yehuda).

A tu su i proaktivniji učesnici u kampanji revizionizma u Republici Srpskoj, ne samo dvojica izraelskih akademika (uključujući jednog stručnjaka za holokaust, koji pruža potpuni efekat legitimizacije) koji su odabrani da vode takozvane “komisije za istinu” o Srebrenici i stradanju Srba u Sarajevu.

Izvještaji komisija, objavljivani u udarnim emisijama u Republici Srpskoj, ne iznenađujuće su “dokazali” da je ubijeno mnogo manje Bošnjaka, a da je nekoliko “loših jabuka” počinilo ratne zločine i da su Srbi zapravo prave žrtve.

Izvještaji su prožeti jezikom koji “drugi” Bošnjaci sugerišu da su oni sami po sebi strani i prijeteći, baš kao što retorika tvrde desnice širom Evrope i šire gura ideju da ni muslimani tamo nikada ne mogu “pripadati”.

Užasan osjećaj dežavua u Bosni i teškoća da se ljudi zainteresuju, prirodno postavlja pitanje da li je slogan “Nikad više” nakon holokausta izgubio moralnu snagu, ili da li je ikada zaista nešto značio.

Filipović je uporan da bitka nije završena, bilo u Bosni ili bilo kojoj zemlji u kojoj je radikalna mržnja postala mejnstrim. Gubitak vjere u “Nikad više” ne znači odustajanje od nekog uzvišenog liberalnog slogana, već od društva u kojem svi živimo rekao je.

– Spuštanje ljestvice bilo bi pogubno, to znači odustajanje od naših osnovnih ljudskih vrijednosti, našeg udjela u civiliziranom svijetu.

Izrael bi mogao govoriti glasnim, moćnim glasom

Još nejasniji je stav jevrejske države uspostavljene nakon holokausta. Izrael je priznao Bosnu 1997. godine, ali nikada nije formalno priznao genocid u Bosni.

Zvanično je podržao ratni embargo UN-a na oružje, ali postoje uporni izvještaji o isporuci izraelskog oružja snagama bosanskih Srba, a još uvijek postoji naredba o štićenju podataka koja pokriva detalje izvoza u to područje od 1990. do 1996. godine, iz straha od “oštećenja izraelskih vanjskih odnosa i sigurnosti.”

Sadašnji ministar finansija Izraela, Avigdor Liberman, decenijama je blizak poslovni partner i politički saveznik Dodika i nije jedini.

Beskrajni skandal oko izraelske kompanije za cyber nadzor NSO samo je najnoviji primjer koliko hladno i pragmatično Izrael odmjerava svoj izvoz odbrane i vanjske odnose, ne gubeći previše sna o zlobnim zloupotrebama ljudskih prava i demokratskih vrijednosti koje omogućavaju to oružje ili savezi. Uglavnom neizgovoreno pravilo je da Izrael ne može sebi priuštiti “luksuz” da daje prioritet ljudskim pravima u svojim vanjskim odnosima.

Ali Filipovića ne uznemirava duga izraelska prosrpska tradicija, ističući jake odnose između Izraela i Bosne. On sugerira da bi Jerusalem mogao čak primijeniti polugu na Republiku Srpsku:

– Prijatelji pričaju prijateljima teške stvari. Izrael može razgovarati sa svojim kontaktima i saveznicima u Beogradu i Banja Luci, podsjećajući ih da ova vrsta tolerancije prema mržnji ne služi ničijim interesima.

Bajdenova administracija

Ali prava pomoć za koju se Bosna nada da će joj ponuditi Izrael jeste da podigne svoj cilj sa Sjedinjenim Državama. Filipović vjeruje da vlastito iskustvo genocida Jevreja daje posebnu moralnu težinu ako se odluči zalagati se za opstanak Bosne i protiv nepokajanih poricatelja genocida: „Mogli bi govoriti glasnim, snažnim glasom o ovim pitanjima“.

Postojale su možda ekstravagantno velike nade u Bosni zbog izbora Džoa Bajdena (Joe Biden), na osnovu njegovog snažnog ratnog zalaganja za Bosnu i Kosovo kao američkog senatora, pozivajući na vojnu agresiju Srbije i pozivajući na američke zračne napade kako bi se spriječila daljnja zvjerstva. Nadali su se da će Bajdenova administracija ispuniti svoja obećanja da će ljudskim pravima dati prioritet u vanjskoj politici umjesto otvorenog transakcionizma Trampovih godina.

Potrebno je podići više jevrejskih glasova u podršci Bosni i protiv grabežljivog srpskog nacionalizma. Ostaje da se vidi da li će država Izrael ispuniti ili razočarati bosanska očekivanja solidarnosti.

Filipović je razuman, ali i dalje vjeruje i nada se.

– Mislim da niko u Izraelu nikada ne bi javno podržao lidere koji prkose svim međunarodnim normama i pravnim normama i koji se bave brutalnim poricanjem genocida, koji svakodnevno izražavaju mržnju i netoleranciju zasnovanu na vjeri – rekao je, zaključuje Solomon u svojoj analizi objavljenoj u The Haaretz.